عشق و کوری

حتما ً تا به حال شنیدید که میگن :

" یارو دیوونست ... زده به سرش ...  حتما ً عاشقه !!  عشق کورش کرده ... "

اکثر ما عشق و دیوانگی را همراه و تؤام میدونیم .

اگر کسی عاشق واقعی باشه کارهای زیادی انجام میده که آدم های غیر عاشق اونا رو به دیوانگان نسبت میدن !!

 داستان ما برمیگره به زمانهای بسیار دور. وقتی هنوز پای بشر به زمین نرسیده بود. روزی خوبی ها و بدی ها که در همه جا آزاد و رها بودند دور هم جمع شدند و جلسه ای گذاشتند!! در حالی که همه از بیکاری، خسته و کسل شده بودند؛ دانایی ایستاد و گفت: بیایید یک بازی کنیم، مثلا ً قایم باشک!

همه از این پیشنهاد شاد شدند و دیوانگی فورا ً فریاد زد: من چشم میگذارم...

از آنجایی که هیچکس نمی خواست به دنبال دیوانگی بگردد؛ همه قبول کردند تا او چشم بگذارد و به دنبال آنها بگردد .

دیوانگی جلوی درختی رفت و چشم هایش را بست و شروع کرد به شمردن:

یک... دو... سه...

همه رفتند تا جایی پنهان شوند!

لطافت خود را به شاخ ماه آویزان کرد .

خیانت داخل انبوهی از زباله ها پنهان شد .

اصالت در میان ابر ها پنهان شد .

دروغ گفت : زیر سنگی پنهان میشوم اما به ته دریاچه رفت!

طمع داخل کیسه ای که خودش دوخته بود مخفی شد .

...دیوانگی همچنان مشغول شمردن بود :

هفتاد و نه ...  هشتاد ...  هشتاد و یک...

همه پنهان شده بودند به جز عشق که همواره مردد بود و نمی توانست تصمیم بگیرد که کجا پنهان شود ...

البته جای تعجب هم نیست! همه می دانیم که پنهان کردن عشق مشکل است.

در همین حال دیوانگی به پایان شمارش نزدیک می شد :

نود و شش ...  نود و هفت ...

هنگامی که دیوانگی به صد رسید عشق پرید و بین یک بوته گل سرخ پنهان شد.

دیوانگی فریاد زد: " آمدم "

شروع به گشتن کرد و اولین کسی را که پیدا کرد تنبلی بود! چون تنبلی ، تنبلی اش آمده بود جایی پنهان شود!

سپس لطافت را یافت. به دنبال آن دروغ را که ته دریاچه بود. هوس را هم در مرکز زمین پیدا کرد. خلاصه همه را پیدا کرد به جز عشق ...

او از یافتن عشق نا امید شده بود اما ناگهان حسادت در گوشش زمزمه کرد: عشق پشت بوته گل سرخ است...

 دیوانگی شاخه چنگک مانندی را از درختی کند و با شدت و هیجان آن را در بوته گل رز فرو کرد. ناگهان صدای ناله ای از بین بوته ها بلند شد.

عشق از پشت بوته بیرون آمد. با دست هایش صورت خود را پوشانده بود و از میان انگشتهایش قطرات خون بیرون می زد. چنگک به چشمان عشق فرو رفته بود بود و او نمیتوانست جایی را ببیند.

عشق کور شده بود ...

دیوانگی فریاد زد : آه خدایا !  من چه کردم؟ چگونه می توانم تو را درمان کنم؟

و عشق پاسخ داد : تو نمی توانی مرا درمان کنی اما اگر میخواهی کاری کنی،

راهنمای من شو ...

و از آن روز به بعد عشق کور است و دیوانگی همواره در کنار اوست !